QASEEDA E MAJEEDAH MAQBOOLAH FEE MANQABATE SAYYIDINAA AL
GHOUSE AL ‘AZAM MATLA’-E- TASHBEEB-O-ZIKR ‘AASHIQ SHUDAN-EHABEEB
Aykeh sad jaan bastah dar har goshah daamaan tooi
Daaman afshaani-o-jaan baar-o-charaa beejaan tooi
Aan kadaa mein sangdal ‘ayaarah khoonkhwaarah
Kaz ghamash baa jaan-e-naazuk dar tap-e-hijraan tooi
Sarwenaaz khawaishtan raa bar keh qumri kardah
‘Andleeb-e-keesti choon khud gul-e-khandaan tooi
Hum rukhaan aayinah daari hum labaan shakar shikan
Khud ba-khud dar naghmah aayi baaz khud hairaan tooi
Jooye khoon nargis cheh rayzad gar ba-chashmaan nargisee
Booye khoon az gul cheh kheezad gar bah tan reyhaan tooi
Aan haseenasti keh jaan-e-husn mi naazad bato
Mi nadaanam az cheh marg-e-‘aashiqee jowyaan tooi
Naw ghazaal-e-kamsan-e-man sooye weeraan mi rami
Heech weeraanah bawad jaayekeh dar jowlaan tooi
Seenah husn aabaad shud tarsam numaai dar dilam
Zaankeh az wehshat raseedah dar dil-e-weeraan tooi
Sokhtam man sokhtam aay taab husnat sho’lah kheez
Aatishat dar jaan bibaazad khud churaa sozaan tooi
Een chuneeni aaykah maahat zer-e-abr-e-‘aashiqi ast
Aah agar be-pardah roze bar sar-e-lam’aan tooi
Seenah gar bar seenah am maali ghamat cheenam magar
Daanam eenham az gharaz daani keh bas naadaan tooi
Maah-e-man mah bandah at mah raa cheh maani kaaynchuneen
Seenah waqf-e-daagh-o-be khwaab-e-sargirdaan tooi
‘Aalamey kushtah ba-naaz eenjaa cheh maandi dar niyaaz
Kaar farmaa fitnah raa aakhir hamaan fittaan tooi
Daam-e-kaakul behr-e-aan sayyaad khud hum mi kushaa
Yaa humein masht-e-par-e-maa raa balaaye jaan tooi
Baagh-haa gashtam ba-jaan-e-tu keh be maanaasti
Yaa Rabb aan gul khud cheh gul baashad keh bulbul saan tooi
Mankeh mi giryam sazaaye man keh rooyat deedah am
Tu keh aayinah nah beeni az cheh roo giryaan tooi
Yaa magar khood raa ba-rooye khaawish ‘aashiq kardah
Yaa haseen tar deedah az khood keh seed-e-aan tooi
GUREZ RABT AAMEZ BA-SOOYE MADHA ZAAWQ ANGEZ
Yaa humaanaa par tawe az sham’-e- jeelaan bar tu taaft
Kaaynchneen az taabish-o-tap har do baasaamaan tooi
Aan shahe kaandar-e-panaahash husn-o-‘ishq aasoodah and
Har do raa imaa keh shaahaa maljaa’ maayaan tooi
Husn-e-rangash ‘ishq-e-booyash har do bar rooyash nisaar
Een saraayad jaan tooi waan naghmah zan jaanaan tooi
‘Ishq-e-dar naazish keh taa jaanaan rasaanedam taraa
Husn dar baalish keh khud shaakhi ze mehboobaan tooi
‘Ishq-e-guftash sayyidaa bar khez-o-roo bar khaakh neh
Husn guft az ‘arsh beguzar partawe yazdaan tooi
AL ILTIFAATU ILAL-KHITAABI MA’A TAQREERI JAAMI’IYYATIL-HUSNI WAL
‘ISHQ
Sarwaraa jaan parwaraa hayraanam andar kaar-e-tu
Hayrtam dar tu fuzoon baadaa sar-e-pinhaan tooi
Sozi afrozi gudaazi be-zam jaan roshan kuni
Shab bapaa istaadah giryaan baa dil biryaan tooi
Gird-e-tu parwaanah rooye tu yaksaan har taraf
Roshnam shud kaz hamah roo sham’a afrozaan tooi
Shah kareem ast aay RAZA dar madha sar kun mutla’-e-
Shukrat bakhshad agar tooti-e-midhat khwaan tooi
AWWAL MATAALE A’L-MADH
Peer-e-Peeraan meer-e-meeraan aay Shah-e-Jilaan tooi
Uns-e-jaan-e-Qudsiyaan-o-Ghawth-e-ins-o-jaan tooi
ZAIB-E-MATLE’
Sar tooi sarwar tooi sar raa sar-o-saamaan tooi
Jaan tooi jaanaan tooi jaan raa qaraar-e-jaan tooi
Zill-e-zaat-e-kibriyaa-o-‘aks-e-husn-e-Mustafaa
Mustafaa khursheed-o-aan khursheed raa lam’aan tooi
Man raani qad ra al-Haq gar bigoyi mi sazad
Zaankeh maah-e-Taibah raa aayinah taabaan tooi
Baarak Allah nawbahaar-e-laalah zaar-e-Mustafaa
Wah cheh rang ast eenkeh rang-e-rawzah rizwaan tooi
Jowshad az qad-e-to sarw-o-baarad az rooye tu gul
Khush gulistaane keh baashi turfah sarwestaan tooi
Aankeh goyand awliyaa raa hast qudrat az Ilaah
Baaz gardaanand teer az neem raah eenaan tooi
Az tu miryam-o-ziyam-o-‘aish-e-jaa weedaan kuneem
Jaan sitaan jaan bakhsh jaan parwar tooi dahaan tooi
Kohnah jaane daadah jaane choon to darbar yaafteem
Wah keh maan chandaan giraaneem-o-chuneen arzaan tooi
‘Aalam-e-ummi cheh ta’leem-e-‘ajeebt kardah ast
Aw hashAllah bar ‘uloomat sir-o-ghaaibdaan tooi
FII TARQIYAATIHI RADI ALLAHU TA’AALA ANHU
Qiblah gaah-e-jaan-o-dil paaki zilwat-e-aab-o-gil
Rukht baalaa bardah az maqsoorah arkaan tooi
Shahsawaar-e-man cheh mi taazi keh dar gaam-e-nakhst
Paak beron taakhtah zeen saakin-o-girdaan tooi
Taa pari bakhshoodeh az ‘arsh baalaa bowdah!
Aan qawi par baaz-e-ash-hab saahib-e-teeraan tooi
Saalhaa shud mehmeez ast asp-e-saalkaan
Taa ‘inaan dar dast geeri aan sooye imkaan tooi
FII KAWNIHI RADI ALLAHU TA’AALA ANHU SIRRAN LAA YUDRIK
Een cheh shakl ast eenkah daari tu keh zill-e-bartari
Soorate ba-giriftah bar andaazah akwaan tooi
Yaa magar aainah az ghaib een soo kardah rooye
‘Aks mi joshad numaayaan dar nazr ze naysaan tooi
Yaa magar naw’-e- digar raa hum bashar naameedah and
Yaa Ta’aala Allah az insaan gar humein insaan tooi
FII JAAME’IYYATIHI RADI ALLAHU TA’AALA ANHU LIKAMAALAATIZZAAHIRI WALBAATIN
Shar’a az rooyat chakad ‘irfaan ze pehlooyat damad
Hum bahaar-e-een gul-o-hum abr-e-aan baaraan tooi
Pardah bar geer az rukhat aay mah keh sharh-e-millati
Rukh be-posh eejaan keh ramze baatin Quraan tooi
Hum tooi qutb-e-junoob-o-hum tooi qutb-e-shimaal
Ne ghalat kardam muheet-e-‘aalam-e-‘irfaan tooi
Thaabit-o-sayyaarah hum dar tust-o-‘arsh-e-a’zami
Ahl-e-tamkeen ahl-e-talween jumlah raa sultaan tooi
FII IRTHIHI RADI ALLAHU TA’AALA ANHU ‘ANIL-AMBIYAAI WAL
KHULAFAAI WA NIYAABATAN LAHUM
Mustafaa sultaan-e-‘aali jaah-o-dar Sarkaar-e-ow
Naazim-e-dhul qadr baalaa dast waala shaan tooi
Iqtidaar-e-kun makun Haq Mustafaa raa daadah ast
Zer-e-takht-e-Mustafaa bar kursi deewaan tooi
Dawr-e-aakhir nashw-e-tu bar qalb-e-Ibraahim shud
Dawr-e-awwal hum nasheen-e-Moosa-e-‘Imraan tooi
Hum Khaleel-e-khwaan-e-rifq-o-hum Zabeeh taigh-e-‘ishq!
Nooh-e-kashti-e-ghareebaan Khizr-e-gumraahaan tooi
Moosa-e-toor-e-jalaal-o-‘Eesa-e-charkh-e-kamaal
Yoosuf-e-misr-e-jamaal Ayyoob-e-sabrestaan tooi
Taaj-e-Siddeeqi basr shaah-e-jahaan aaraasti
Taigh-e-Faarooqi ba-qabzah daawar-e-gaihaan tooi
Hum dono ri jaan-o-tan daari-o-hum sayf-o-‘ilm
Hum to Dhun-Noorayni-o-hum Haydar-e-dawraan tooi
FII TAFDEELIHII RADI ALLAHU TA’AALA ANHU ‘ALAL AWLIYAA
Awliyaa raa gar gohar baashad tu bahr-e-goharee
War ba-dast-e-shaan zar-e-daadand zar raa kaan tooi
Waasilaan raa dar maqaam-e-qurb shaane daadah ind
Shawkat-e-shaan shud ze shaan-o-shaan-e-shaan-e-shaan tooi
Qasr-e-‘aarif har cheh baalaatar bato mohtaaj tar
Ne hamein bannaa keh hum bunyaad-e-een bunyaan tooi
FASLUN MINHU FII SHAYIN MINAT-TALMEEHAAT
Aankeh paayash bar riqaab-e-Awliyaaye ‘aalam ast
Wa aankeh een farmood Haq farmood billah aan tooi
Andareen qawl aancheh takhseesaat-e-beejaa kardah and
Az zalal ya az zalaalat paak azaan bohtaan tooi
Behr-e-paayat Khwaajah hindaan shah-e-kaywaan janaab
Bal ‘alaa ‘aynii wa ra’si goyad aan khaaqaan tooi
Dar tan-e-mardaan-e-aatish ze wa’zat mi zani
Baaz khud aan kisht-e-aatish deedah raanaysaan tooi
Aan keh az bayt ul muqaddas taa darath yak gaam daasht
Az tu rah mi pursad-o-manjiyash az nuqsaan tooi
Rahrawaan-e-Quds agar aanjaa nah binandat rawaast
Zaankeh andar hujlah Qudsi nah dar maydaan tooi
Zabz khil’at baatiraaz-e-Qul Huwalllahu Ahad
Aan mukarram raa keh bakhsheed ar nah dar eewaan tooi
FASLUN MINHU FII TAFDEELIHI RADI ALLAHU TA’AALA ‘ANHU ‘ALAA
MASHAAIKHI HIL KIRAAM
Go shuyookhhat raa tawaan guft az rah-e-ilqaaye noor
Kaaftaa baanand eeshaan-o- mah-e-taabaan tooi
Layk sayr-e-shaan bood bar mustaqar-o-az kujaa
Aan tarqee manaazil kaandaraan har aan tooi
Maah-e-mal-Laa Yambaghi lish-shamsi idraak ul qamar
Khaasah choon az ‘aada kal ‘urjoon dar itmeenaan tooi
Kor chashm-e-bad cheh mi baali pari boodi hilaal
Di qamar gashti-o-imshab badr-o-behtar zaan tooi
FII TAQREERI ‘AYSHIHI RADI ALLAHU TA’AALA ‘ANHU
Asfiyaa dar johd-o-tu shaahaanah ‘ishrat mi kuni
Nosh baadat zaankeh khud shaayaan-e-har saamaan tooi
Bulbulaan raa soz-o-saaz-o-soz-e-eeshaan kam mabaad
Gulrukhaan raa zayb-e-zaybad zayb-e-een bustaan tooi
Khush khur-o-khush posh-o-khush zi kawri chashm-e-‘aduw
Shaah-e-iqleem-e-tan-o-sultaan-e-mulk-e-jaan tooi
Kaamraani kun ba-kaam-e-dostaan aay man fidaat
Chashm-e-haasid kor baadaa nawshah zee shaan tooi
Shaad zi aay naw ‘aroos-e-shaadmaani shaad zi
Choon bi-hamdillah dar mushkooye een sultaan tooi
Balkeh Laa wallah kaa yanhaa hum nah az khud kardah
Raft farmaan een chuneen-o-taabi’ farmaan tooi
Tark-e-nisbat guftam az man lafz-e-MuhyidDeen makhwaah
Zaankeh dar deen-e-RAZA hum deen-o-hum imaan tooi
Hum ba-diqqat hum ba-shohrat hum bah naa’t-e-awliyaa
Faarigh az wasf-e-fulaan-o-midhat-e-bahmaan tooi
TAHMEED-O-‘ARDIL HAAJAT
Be-nawaayaan raa nawaaye dhikr-e-‘ayshat kardah am
Zaar naalaan raa salaaye gosh bar afghaan tooi
Chaarah kun aay ataaye bin kareem ibn ul kareem
Zarf-e-man ma’loom-o-be-had waafar-o-joshaan tooi
Baa hamein dast-e-dotaa-o-daaman-e-kowtaah-o-tang
Az chah geeram dar chah binham baskeh be paayaan tooi
Koh nah daaman dehad waqt aankah pur-josh aamdi
Dast dar baazaar nafr-o-shand bar faizaan tooi
AL-MATLA’UR-RAABI’U FIL ISTIMDAAD
Roo mataab az maabadaan choon maayah ghufraa(n tooi
Aayah rahmat tooi aayinah rahmaan tooi
Bandah at ghayrat burd gar bar dar-e-ghayrat rawad
War rawad choon be-nigard hum shaah-e-aan eewaan tooi
Saadgeeyam been keh mi joooyam ze tu darmaan-e-dard
Dard ko darmaan kujaa hum een tooi hum aan tooi
AL-ISTI’AANAHU LIL ISLAAM
Deen-e-baabaaye khoodat raa az sar-e-naw zindah kun
Sayyidaa aakhir nah ‘umr sayyidul adyaan tooi
Kaafiraan tawheen-e-Islaam aashkaar mi kunand
Aah aay ‘izz-e-musalmaanaan kujaa pinhaan tooi
Taabiyaayad Mahdi az arwaah-o-‘Eesaa az falak
Jalwah kun khud Maseehaa kaar-o-Mahdi shaan tooi
Kashti millat ba-mawje kaljibaal uftaadah ast
Man sarat gardam biyaa choon Nooh-e-een toofaan tooi
Baad rezad mawj mawj-o-mawj khayzad fawj fawj
Bar sar waqt-e-ghareebaan ras choo kashti baan tooi
AL-ISTIMDAAD UL ‘ABDI LI NAFSIHI
Haasha lillah tang gardad jaahat az hamchoon mane
Yaa ‘ameemal jood bas baa wus’at-e-daamaan tooi
Nammah khud gar siyah kardam siyah tar kardah geer
Balke zeensaan sad digar hum choon meh rakhshaan tooi
Gum che shud gar rezah gashtam ang badast momiyaa
Kum che shud gar sokhtam khud chasmah haiwaan tooi
Sakht naakas mar dake am gar na raqsam shaad shaad
Choon shuneedam him tib washtah wa ghan goyaan tooi
Waqt gohar khush ager daryaash dar dil jaaye daad
Gharqah khas raaham na beenad khas manam ‘ummaan tooi
Koh-e-man kahast ager daste dihi waqt-e-hisaab
Kaah-e-man kohast ager bar pallah meezaan tooi
ALMUBAHAATUL JALIYYATU BIIZHAARI NISBATIL ‘ABDIYYAH
Ahmad hindi RAZA ibn-e-Naqi ibn-e-RAZA
Az ab-o-wajd bandah-o-waaqif ze har unwaan tooi
Maadram baashad kaneez-e-to pidar baashad ghulaam
Khaana zaade kuhna Aaqay khaan-o-maan tooi
Man namak parwardah am taa sheer-e-maadar khowrdah am
Lillah hil minnah shukr bakhsh-e-namak khowraan tooi
Khat-e-azaadee na khawaaham bandah giyyat khusrawi ast
Yallalay gar bandah am khush maalik-e-ghilmaan tooi
INTISAABUL MADDAAHI ILAA KILAABIL BAABIL ‘AALI
Bar sar ekhawaane karam mahroom nakuza rand sag
Man sag-o-abraar mehmaanaan-o-saahibe khwaan tooi
Sag biyaan natwaand-o-joodat na paaband-e-bayanast
Kaam-e-sag daani-o-Qaadir bar ‘ataaye aan tooi
Gar ba-sange mi zani khud maalik-e-jaan-o-tani
War bah ne’mat mi nawaazi minnat-e-mannan tooi
Paarah naane bifarmaa taa sooye man afganand
Himmat-e-sag een qadr deegar nawaal afshaan tooi
Man keh sag baasham ze kooye tu kujaa beeron rawam
Choon yaqeen daanam keh sag raa nez-o-jeh naan tooi
Dar kushaadah khwaan nihaadah sag gur sanah shah kareem
Cheest harf-e-raftan-o-mukhtaar-e-khwaan-o-zaan tooi
Door ba-nasheenam zameen bosam fatam laabah kunam
Chashm dar tu bandam-o-daanam keh dhul-ihsaan tooi
Lillahil ‘izzah sag-e-hindi-o-dar kooye tu baar
Aaray ibn-e-Rahmat al-lil-’aalameen aay jaan tooi
Har sage raa bar dar-e-faizat chunaan dil mi dehand
Marhabaa khush aao be-nasheen sag na mehmaan tooi
Gar pareshaan kard waqt-e-khaadimaanat ‘aw’awam
Khaamush ahl-e-dard raa mapasand choon darmaan tooi
Waaye man gar jalwah farmaayi-o-man maand baman
Man ze man bustaan-o-jaayash dar dilam manshaan tooi
Qaadri boodan RAZA raa muft baagh-e-khuld daad
Man nami guftam key Aaqa maayah ghufraan tooi
قصیدۃ مجیدۃ مقبولۃ اِنْ شَاءَ اللہُ تَعَالٰیفی منقبتِ سیِّدنا الغوث الاعظَم رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ مطلعِ تَشبیب و ذکرِ عاشق شُدَنِ حبیب
اَیْکِہ صَد جاں بَستہ در ہر گوشۂ داماں توئی
دامن افشانی و جاں بار و چرا بیجاں توئی
آں کدامیں سَنگدل عیارئہ خونخوارۂ
کَز غَمَش با جانِ نازک در تپِ ہجراں توئی
سروِناز خویشتن را بر کہ قُمری کردۂ
عندلیبِ کِیسْتی چوں خود گلِ خنداں توئی
ہم رُخاں آئینہ داری ہم لَباں شکر شِکن
خود بخود در نغمہ آئی باز خود حیراں توئی
جوئے خوں نرگس چہ ریزَد گر بچشماں نرگسی
بوئے خوں از گل چہ خیزد گر بَہ تن ریحاں توئی
آں حَسِینَسْتِی کہ جانِ حُسن می نازَد بتو
می نَدانَم از چہ مرگِ عاشقی جویاں توئی
نو غزالِ کمسنِ من سوئے ویراں می رمی
ہیچ ویرانہ بَوَد جائیکہ در جولاں توئی
سینہ حُسن آباد شد تَرسَم نُمائی در دِلَم
زانکہ از وحشت رَسیدہ در دلِ ویراں توئی
سوختم من سوختم اے تاب حُسنَتْ شعلہ خیز
آتِشَتْ در جاں بِبازَد خود چرا سوزاں توئی
ایں چنینی اَیکہ ماہَت زیرِ ابرِ عاشقی ست
آہ اگر بے پردہ روزے بر سرِ لَمعاں توئی
سینہ گر بر سینہ ام مالی غَمَتْ چِینم مَگر
دانَم اِینہم از غرض دانی کہ بس ناداں توئی
ماہِ من مہ بندہ ات مَہ را چہ مانی کاینچنیں
سینہ وقفِ داغ و بے خوابِ سرگرداں توئی
عالَمے کشتہ بَناز اِینجا چہ ماندی در نیاز
کار فرما فتنہ را آخر ہماں فتّاں توئی
دامِ کاکُل بہرِ آں صیَّاد خود ہم می کشا
یا ہمیں مشتِ پرِ ما را بلائے جاں توئی
باغہا گشتم بجانِ تو کہ بے ما نا ستی
یا رب آں گل خود چہ گل باشد کہ بلبل ساں توئی
منکِہ می گِریَم سزائے من کہ رُویَت دیدہ ام
تو کہ آئینہ نہ بینی از چہ رُو گریاں توئی
یا مَگر خود را بروئے خویش عاشق کردئہ
یا حسیں تر دیدئہ از خود کہ صیدِ آں توئی
گُریز رَبْط آمیز بَسُوئے مَدح ذَوق اَنگیز
—————
یا ہُمانا پَرتَوے از شمعِ جیلاں بر تُو تافْتْ
کاینچنیں از تابِش و تَپ ہر دو با ساماں توئی
آں شَہے کانْدَرِ پَناہَش حسُن و عشق آسُودَہ اَنْدْ
ہر دو را اِیْما کہ شاہا مَلجاء مایاں توئی
حُسنِ رنگَش عشقِ بُویَش ہر دو بر رُویَش نِثار
اِیں سَرایَد جاں توئی واں نغمہ زَن جاناں توئی
عشق در نازش کہ تا جاناں رسانیدم ترا
حُسن در بالش کہ خود شاخی ز محبوباں توئی
عشق گُفْتَش سَیِّدا بَرخِیز و رُو بر خاک نِہ
حسن گُفت از عرش بِگُزَر پَرتَوِ یَزداں توئی
اَ لْاِلْتِفَاتُ اِلَی الْخِطَابِ مَعَ تَقْرِیْرِجَامِعِیَّۃِ الْحُسْنِ وَالْعِشْق
—————
سَروَرا جاں پَروَرا حیرانم اندر کارِ تو
حیرتم در تو فزوں بادا سرِپنہاں توئی
سوزی اَفروزی گدازی بزِم جاں روشن کنی
شب بَپا اِستادہ گریاں با دل بِریاں توئی
گردِ تو پروانۂ روئے تو یکساں ہر طرف
روشنم شُدْ کَزْ ہَمَہ رُو شمع اَفْروزاں توئی
شہ کریم ست اے رضاؔ در مدح سر کن مطلعے
شکرت بخشد اگر طوطیِ مدحت خواں توئی
اوّل مطالع المدح
—————
پیرِ پیراں میرِ میراں اے شہِ جیلاں توئی
اُنْسِ جانِ قُدْسِیان و غوثِ اِنس و جاں توئی
زیبِ مطلع
—————
سَر توئی سَروَر توئی سر را سَر و ساماں توئی
جاں توئی جاناں توئی جاں را قرارِ جاں توئی
ظِلِّ ذاتِ کِبریا و عکسِ حُسنِ مُصطَفیٰ
مصطفیٰ خورشید و آں خورشید را لَمْعاں توئی
مَنْ رَاٰنِی قَدْ رَاَی الْحقگر بِگوئی می سَزَد
زانکِہ ماہِ طَیبہ را آئینۂ تاباں توئی
بَارکَ اللہ نَوبہارِ لالہ زارِ مصطفیٰ
وَہ چہ رنگ اَسْت اِینکِہ رنگِ رَوضۂ رِضواں توئی
جُوشَدْ از قدِ تو سَرْوْ و بارَد از رُوئے تو گُل
خوش گُلستانے کہ باشی طُرفہ سَرْوِسْتاں توئی
آنکِہ گُویَنْدْ اَولِیا را ہَسْتْ قدرت از اِلٰہ
باز گردانَنْدْ تیر از نِیم راہ اِیناں توئی
از تو میریم و زییم و عیشِ جاویداں کنیم
جاں سِتاں جاں بخش جاں پَروَرْ توئی دَہاں توئی
کُہنَہ جانے دادَہ جانے چوں تو دربَریافْتیم
وَہ کہ ماں چَنداں گِرانِیم و چُنِیں اَرزاں توئی
عالمِ اُمِّی چِہ تَعْلِیْمے عَجیبتْ کَردَہ اَست
لَوْحَشَ اللہ بر عُلُومَت سِرّ و غائب داں توئی
فِی ترقیَا تہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ
—————
قبلہ گاہِ جان و دل پاکی ز لوثِ آب و گِل
رخت بالا بردہ از مقصورۂ ارکاں توئی
شہسوارِ من چہ می تازی کہ در گامِ نخست
پاک بیروں تاختہ زیں ساکن و گرداں توئی
تا پری بخشودۂ از عرش بالا بودۂ!
آں قوی پر بازِ اشہب صاحبِ طیراں توئی
سالہا شُد زیرِ مِہمیز ست اسپِ سالکاں
تا عناں در دست گیری آں سوئے امکاں توئی
فی کَوْنِہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ سِرًّا لَا یُدْرکُ
—————
ایں چہ شکل است اینکہ داری تو کہ ظِلّے برتری
صورتے بگرفتہ بر اندازۂ اَکواں توئی
یا مگر آئینہ از غیب ایں سو کردہ روے
عکس می جوشَد نمایاں در نظر زِ نَیساں توئی
یا مگر نوعے دگر را ہم بشر نامیدہ اند
یا تعالَی اللہ از انساں گر ہمیں انساں توئی
فِی جَامِعیّتہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ لِکَمَالَاتِ الظَّاہِرِوَالْبَاطِن
—————
شَرع از رُویَت چَکَدْ عِرفاں زِ پہلُویَتْ دَمَد
ہم بہارِ ایں گُل و ہم ابرِ آں باراں توئی
پردہ بَرگِیر از رُخَتْ اے مَہ کہ شرحِ مِلّتی
رُخ بِپُوش اِیجاں کہ رَمزِ باطنِ قرآں توئی
ہم توئی قُطبِ جنوب و ہم توئی قطبِ شمال
نے غلط کَردَم مُحیطِ عالمِ عِرفاں توئی
ثابِت و سَیَّارَہ ہم دَر تُسْتْ و عرشِ اَعظمی
اہلِ تمکین اہلِ تَلْوِیں جملہ را سُلطاں توئی
فِی اِرْثِہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ عَنِ الْاَنْبِیَاءِ وَالْخُلَفَاءِ وَنِیَابَۃً لَہُمْ
—————
مُصطَفیٰ سلطانِ عالی جاہ و در سرکارِ اُو
ناظِمِ ذُوالْقَدر بالا دست والا شاں توئی
اِقتدارِ کُن مَکُن حق مصطفیٰ را دادَہ اَست
زیرِ تختِ مصطفیٰ بر کرسیِ دیواں توئی
دَورِ آخر نَشْوِ تو بر قَلبِ اِبراہیم شُد
دَورِ اوّل ہم نَشِینِ مُوسیِ عِمراں توئی
ہم خلیلِ خوانِ رِفْق و ہم ذَبِیحِ تِیغِ عِشق!
نوحِ کشتیِ غریباں خضرِ گمراہاں توئی
مُوسیِ طورِ جلال و عیسیِ چَرخِ کمال
یوسفِ مصرِ جَمال اَیّوبِ صَبْرِسْتاں توئی
تاجِ صِدِّیقی بَسر شاہِ جہاں آراسْتی
تِیغِ فاروقی بقبضہ داوَرِ گَیہاں توئی
ہم دو نورِ جان و تَن داری و ہم سَیف و علم
ہم تو ذُوالنُّورَیْنی و ہم حیدرِ دَوراں توئی
فِی تَفْضِیْلہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ عَلَی الْاَوْلِیَاء
—————
اَولیا را گر گُہر باشَد تو بحرِ گوہری
وَرْ بَدَستِ شاں زَرے دادَند زرْ را کاں توئی
واصلاں را در مقامِ قُرب شانے دادَہ اَند
شوکتِ شاں شُد زِ شان و شانِ شانِ شاں توئی
قَصرِ عارف ہر چہ بالاتر بتو محتاج تر
نے ہَمِیں بنّا کہ ہم بُنیادِ ایں بُنیاں توئی
فَصْلٌ مِنْہُ فِی شَئٍ مِنَ التَّلْمِیْحَات
—————
آنکِہ پایَش بر رِقابِ اَولیائے عالَم اَسْت
و آنکہ اِیں فَرمود حق فرمود بِاللہ آں توئی
اَندَرِیں قول آنْچِہ تخصِیصاتِ بِیجا کَردَہ اَند
از زَلَل یا ازضَلالت پاک ازاں بُہتاں توئی
بہرِ پایَت خواجۂ ہِنداں شہِ کَیواں جناب
بَلْ عَلٰی عَیْنِی وَ رَأْسِیگُویَد آں خاقاں توئی
در تَنِ مَردانِ غیب آتِش زِ وَعْظَت می زَنی
باز خود آں کِشْتِ آتِش دِیدَہ را نَیساں توئی
آں کہ از بَیتُ المقدس تا دَرَتْ یک گام داشت
از تو رہ می پُرسَد و منْجِیَش از نقصاں توئی
رَہرَوانِ قُدس اگر آنجا نہ بِینَنْدَت رَوا سْتْ
زانکِہ اندر حجلَۂ قُدسی نہ در مَیداں توئی
سبز خِلْعَت با طِرازِ قُلْ ہُوَ اللہُ اَحَد
آں مُکَرَّم را کہ بخشِید ار نہ در اِیواں توئی
فَصْلٌ مِنْہُ فِی تَفضِیلہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ عَلٰی مَشَائِخِہِ الْکِرَام
—————
گو شُیُوخَت را تَواں گُفت از رہِ اِلقائے نور
کافْتابانَنْدْ اِیشان و مَہِ تاباں توئی
لیک سیرِ شاں بُود بر مُستقر و از کُجا
آں ترقیِ مَنازِل کانْدَراں ہر آں توئی
ماہِ مَنْ لَّا یَنْبَغِیْ لِلشَّمْسِ اِدْرَاکُ الْقَمَر
خاصہ چوں از عَادَ کَالْعُرْجُوْں در اِطْمِیناں توئی
کُور چشمِ بد چہ می بالی پَری بودی ہلال
دی قَمر گَشتی و اِمْشَب بَدر و بہتر زاں توئی
فِیْ تَقْرِیْرِ عَیْشِہٖ رَضِیَ اللہُ تَعَالٰی عَنْہُ
—————
اَصْفِیا در جُہد و تو شاہانہ عِشرت می کُنی
نُوش بادَتْ زانکہ خود شایانِ ہر ساماں توئی
بُلبلاں را سوز و ساز و سوزِ اِیشاں کم مَباد
گُلرُخاں را زِیب زِیْبَد زیبِ ایں بُستاں توئی
خوش خور و خوش پوش و خوش زِی کوریِ چشمِ عَدُوّ
شاہِ اِقلیمِ تَن و سلطانِ مُلکِ جاں توئی
کامرانی کُن بَکامِ دوستاں اے مَن فِداتْ
چشمِ حاسد کُور بادا نَوشہ ذی شاں توئی
شاد زِی اے نَو عَروسِ شادمانی شاد زِی
چوں بِحَمْدِ اللہ در مُشکُوئے اِیں سلطاں توئی
بلکہ لاَ وَ اللہ کاینہا ہم نہ از خود کَردَۂ
رَفْت فرماں ایں چُنِین و تابعِ فرماں توئی
ترکِ نسبت گُفتم از مَن لفظِ مُحی الدّیں مَخواہ
زانکِہ در دینِ رضا ہم دین وہم اِیماں توئی
ہم بَدِقَّت ہم بَشُہرت ہم بَہ نعتِ اولیا
فارغ از وصفِ فلان و مِدحتِ بَہْماں توئی
تَمْہِیْدُ عَرْضِ الْحَاجَۃ
—————
بے نوایاں را نوائے ذکرِ عَیشَتْ کَردَہ اَم
زار نالاں را صَلائے گُوش بر اَفغاں توئی
چارۂ کُن اے عطائے بنِ کریم اِبنُ الکریم
ظرفِ من معلوم و بیحد وافر و جُوشاں توئی
با ہمیں دستِ دوتا و دامنِ کوتاہ و تنگ
اَز چَہ گِیرَم در چَہ بنہم بسکہ بے پایاں توئی
کوہ نہ دامن دِہَد وقت آنکہ پُر جوش آمدی
دست در بازار نفروشَنْد بر فیضاں توئی
اَلْمَطْلَعُ الرَّابِعُ فِی الْاِسْتِمْدَاد
—————
رُو مَتاب از ما بَداں چوں مایۂ غُفراں توئی
آیۂ رحمت توئی آئینۂ رحماں توئی
بندہ اَت غیرت بُرد گر بر درِ غیرت رَوَد
وَر رَوَد چوں بِنِگَرْد ہم شاہِ آں اِیواں توئی
سادگِیم بِیں کہ می جُویم زِ تو دَرمانِ درد
درد کُو دَرماں کُجا ہم ایں توئی ہم آں توئی
اَ لْاِسْتِعَانَۃُ لِلْاِسْلَام
—————
دینِ بابائے خُودَتْ را از سرِ نو زندہ کُن
سیّدا آخِر نہ عمر سیّدُ الادْیاں توئی
کافراں تَوہِینِ اسلام آشْکارا می کُنَنْد
آہ اے عزِّ مسلماناں کُجا پِنْہاں توئی
تا بِیایَد مَہدی اَز اَرواح و عیسیٰ از فَلک
جلوۂ کُن خود مَسِیحا کار و مَہدی شاں توئی
کشتیِ مِلت بمَوجے کَالْجِبَالْ اُفْتادَہ اَست
مَن سَرَتْ گَردَم بِیا چوں نوحِ ایں طوفاں توئی
باد ریزَد مَوج موج و موج خیزَد فوج فوج
بر سر وقتِ غَریباں رَس چو کشتی باں توئی
اِسْتِمْدَادُ الْعَبْدِ لِنَفْسِہٖ
—————
حَاشَ لِلّٰہ تنگ گَردَد جاہَت از ہَمچوں مَنے
یَا عَمِیْمَ الْجُوْد بس با وُسعتِ داماں توئی
نامۂ خود گر سِیَہ کَردَم سِیہ تر کردَہ گِیر
بلکہ زِینْساں صَد دِگر ہم چوں مہِ رَخشاں توئی
گُم چہ شُد گر ریزہ گَشْتَم نگْ بَدَسْتَت مُومیا
کم چہ شد گر سُوختم خود چشمۂ حیواں توئی
سخت ناکَس مَردَ کے اَم گر نہ رَقْصَم شاد شاد
چوں شُنِیدَم ہِمْ طِبْ وَاشْطَحْ وَغَنگویاں توئی
وقت گوہر خوش اگر دَریاش در دل جائے داد
غَرْقَہ خَس را ہم نہ بِینَد خَس مَنَم عُمّاں توئی
کوہِ مَن کاہسْتْ اگر دَسْتے دِہی وقتِ حساب
کاہِ من کوہسْتْ اگر بر پلّۂ میزاں توئی
اَلْمُبَاہَاتُ الْجَلِیَّۃُ بِاِظْہَارِنِسْبَۃِ الْعَبْدِیَّۃ
—————
احمد ہندی رضاؔ ابنِ نقی ابنِ رضاؔ
از اَب و جَد بندہ و واقف زِ ہر عُنواں توئی
مادرَم باشَد کنیزِ تو پِدَر باشَد غلام
خانہ زادِ کُہنہ اَم آقائے خا ن و ماں توئی
مَن نمک پَرْوردَہ اَم تا شِیرِ مادَر خوردَہ اَم
لِلّٰہِ الْمِنَّۃ شکر بخشِ نمک خوراں توئی
خطِّ آزادی نہ خواہَم بَنْدَگِیَّت خُسْرَوی اَست
یَلَّلے گر بندہ اَم خوش مالکِ غلماں توئی
اِنْتِسَابُ الْمَدَّاحِ اِلٰی کِلَابِ الْبَابِ الْعَالِی
—————
بر سرِ خوانِ کرم مَحروم نگُزارَنْد سگ
من سگ و اَبرار مہمانان و صاحبِ خواں توئی
سگ بیاں نَتوانَدْ و جُودَت نہ پابندِ بَیانَسْتْ
کامِ سگ دانی و قادر بر عطائے آں توئی
گر بسنگے می زَنی خود مالکِ جان و تَنی
وَر بَہ نعمت می نَوازی مِنَّتِ مَنّاں توئی
پارۂ نانے بِفَرما تا سوئے مَن اَفگنند
ہمّتِ سگ اِیں قدر دیگر نَوال اَفشاں توئی
من کہ سگ باشَم زِ کوئے تو کُجا بیروں رَوَم
چوں یقیں دانَم کہ سگ را نیز و جہِ ناں توئی
دَر کُشادہ خواں نِہادَہ سگ گُرسنہ شَہ کریم
چیست حرفِ رَفْتن و مختارِ خوان و زاں توئی
دور بنشینَم زمیں بوسَم فتم لابَہ کُنَم
چشم در تو بَنْدَم و دانَم کہ ذُوالاحساں توئی
لِلّٰہِ الْعِزَّۃ سگِ ہندی و در کوئے تو بار
آرے ابنِ رَحْمَۃ لِّلْعالَمِیں اے جاں توئی
ہر سگے را بر درِ فَیْضَتْ چُناں دل می دِہَنْدْ
مرحبا خوش آ ؤ بِنَشِیں سگ ۂ مہماں توئی
گر پریشاں کَرْد وقتِ خادمانَت عَوعَوم
خامُش اہلِ درد را مَپَسَنْدْ چوں درماں توئی
وائے مَن گر جلوہ فرمائی و مَن مانْدْ بمن
من زِ من بُستاں و جایَش در دِلَم مَنشاں توئی
قادری بُودَن رضاؔ را مفت باغِ خُلد داد
مَن نَمی گُفتم کہ آقا مایۂ غُفراں توئی